Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kociogłowa i Czarny Nauczyciel.

Świat po bliżej nieokreślonym w czasie kataklizmie z przeszłości. Regres cywilizacji. Zdziesiątkowana populacja, który szuka na nowo własnej tożsamości, formuły na przyszłość oraz wskazówki w którą należy zmierzać stronę. Czy to może coś w klimatach postapo a'la "Metro 2033"? Poniekąd trochę też, ale nie do końca! ;) To po prostu inna konwencja w wykonaniu kogoś, kto do tego w ostatnich latach raczej nie przyzwyczaił. Kto to taki? Nasz Dobry Znajomy - Andrzej Pilipiuk oraz kontynuacja "Przetainy": "Okiść"!

Andrzej Pilipiuk przez lata przyzwyczaił nas do historii, które w genialny sposób wciągają w rytm snutych przez autora opowieści. Historie te nierzadko śmieszą, uczą, bawią i zaprzyjaźniają nas w błyskawiczny sposób z ich głównymi bohaterami, przez co nie da się im chyba nie kibicować. "Okiść" to jeszcze jedna tego typu opowieść: głęboka, barwna i NIESAMOWICIE WCIĄGAJĄCA! A będzie to opowieść o przeszłości, o przyszłości oraz o poszukiwaniu wśród zapomnianych mądrości tej jednej jedynej, słusznej drogi, wskazującej bohaterom właściwy kierunek. Klucz do przyszłości znajduje się najczęściej tam, gdzie szuka go z nami autor: w przeszłości.

Autor zabiera nas po blisko dwóch latach do świata zwanego Pobrzeżem, który z jednej strony zanurzony jest w swojej przeszłości, a z drugiej - usilnie próbuje odnaleźć formułę, która pozwoli mu wkroczyć w przyszłość. Kiedyś świat ten spotkał kataklizm nie do końca znanej natury, skutkiem którego dotknął go bolesny w skutkach cywilizacyjny regres.

Po cywilizacji Przodków zostały współczesnym tylko nie do końca jasne - co do ich przeznaczenia i działania - artefakty. Ludzie próbują odgadnąć ich przeznaczenie oraz związane z ich zastosowaniem tajemnice, jednak z dawnych czasów przetrwało bardzo niewiele okruchów wiedzy... Niektórzy kapłani i uczeni wciąż próbują wydrzeć ją przeszłości prowadząc badania, prace archeologiczne i uskuteczniając liczne eksperymenty. Prowadzą one do wniosku, że w dawnych czasach przyroda (a zwłaszcza wulkany i powodowane przez nie naturalne katastrofy) zmusiły ludzi do ucieczki i do zaczynania wszystkiego od nowa. Teraz historia może się powtórzyć, a na domiar złego mieszkańcom Tessy grozi najazd wrogiego plemienia Węży. Jedynym ratunkiem wydaje się być ucieczka w głąb kontynentu, na nieznane i obce ziemie.

Mieszkańcy Tessy przygotowują się do exodusu rozważnie i starannie. Wysyłają wpierw garstkę wybrańców, których zadaniem jest zdobyć sojuszników i rozeznać się w tym, co czeka w głębi lądu. Cel zostaje po części osiągnięty: ludność Tessy może przenieść się do Doliny Siedmiu pod opiekę króla Efrima. Niestety wyprawa poszukujących ratunku dla swego ludu zostaje zdradzona (na skutek knowań żądnego łupów i śmierci plemienia Węży). Tylko troje przeżyło, i to wyłącznie dzięki pomocy bogini Nefem. Troje dzieciaków, mierzących się w bezludnych lasach i dzikich górach z niebezpieczeństwami, jakich nawet kapłani nie są w stanie przewidzieć.

Na domiar złego nadciąga wspomniane plemię Węży. Wieki temu ludność Pobrzeża stawiła im skutecznie czoła, jednak niegdyś był to ludny, kilkumilionowy, zjednoczony kraj - dziś w zamieszkanej przez kilkaset tysięcy ludzi krainie brakuje nie tylko jedności, ale i prawdziwych wojowników. Cała nadzieja w tym, że Tańcząca w Deszczu nigdy nie wysyła nikogo na śmierć...

"Okiść" to przesycona wątkami fantasy i postapo opowieść o poszukiwaniu słusznej drogi i własnej tożsamości w świecie, w którym tak boleśnie niewiele ocalało z dawno minionej przeszłości. Okruchy mądrości, ruiny, zbieranie strzępów utraconej wiedzy, wciąż obecna wśród nas przeszłość oraz próba wyciągnięcia z niej wniosków pomagających odnaleźć nową drogę - to wszystko jest tutaj obecne i całymi garściami czerpie z tego, co dla Andrzeja Pilipiuka jest od zawsze jedną z największych życiowych pasji (mowa oczywiście o archeologii!). To fantastycznie, że udało się ją przekuć w coś, co w swej istocie jest głębokim, barwnym i niesamowicie złożonym światem, w którym tylko przeszłość i próba zmierzenia się z jej tajemnicami może wskazać wszystkim drogę ku lepszej przyszłości.

Czy książka jest rzeczywiście tak dobra, jak na to wygląda? Zwłaszcza w świetle tego, co do tej pory napisałem? W zasadzie tak. ALE... Za pewien (znaczący?) minus - choć być może taka już specyfika tego uniwersum - można uznać spore zapędzanie się Autora w tematykę religijną i mistyczną. Zwłaszcza w ustępach poświęconych kierującym działaniami Tessy kapłanom, bądź w chwilach, gdy bohaterowie czują pustkę, niepewność i strach. W tych momentach skłaniają się oni NIE ku nauce, doświadczeniu i ku zdobyczom cywilizacji (ta bowiem, pamiętajmy, znajduje się w głębokim regresie na miarę znanego nam z kart historii średniowiecznego upadku po starożytności). Zwracają oni wtedy swe serca i umysły ku religii, wierze i mistycyzmowi (przede wszystkim, w zależności od wyznawanej opcji religijnej, ku kociogłowej bogini Nefem lub do złych bóstw w rodzaju Czarnego Nauczyciela). W książce jest tego sporo; to w zasadzie główny składnik fabuły (namacalnie i podskórnie) - nie każdemu się to zapewne spodoba.

Być może narzekać da się też na to, że - w zasadzie - "Okiść" (a także "Przetaina") nie mają jakiegoś jednego, wiodącego i spajającego wszystko w całość głównego bohatera. Centralnych postaci jest tu kilka i wymiennie pełnią one główne role w zależności od potrzeb i sytuacji (dotyczy to znanych nam z pierwszej części cyklu bohaterów z klanu tkaczy oraz kapłanów bogini Nefem). Czy to źle? Bo ja wiem... Trochę tak, ale jeśli się nad tym wszystkim zastanowić, to niekoniecznie - niedookreślenie jednego głównego bohatera koresponduje bowiem z ideą całego uniwersum, w którym nie ma wszystkowiedzących, potężnych herosów. Ten świat pogrążony jest w regresie, niepewności i w niedoborze cywilizacyjnej wiedzy. To nie są warunki, w których niczym Filip z konopi wyskoczy nam nagle jakiś genialny nadczłowiek, wiodący ludność naprzód za dzierżonym w muskularnej ręce sztandarem zwycięstwa. Nie ten klimat, nie ta bajka ;)

Wobec "Okiści" i "Przetainy" pojawiają się też inne negatywne głosy, do których wypada się odnieść (a które wynikają z innej niż dotąd konwencji przyjętej przez autora). Andrzej Pilipiuk do tej pory nie funkcjonował (i chyba wciąż nie funkcjonuje) w powszechnej świadomości jako autor czegokolwiek w stylu fantasy, co w pewien sposób przekłada się na odbiór lektury (w sumie niesłusznie, bo taki choćby cykl "Oko Jelenia" mocno o tematykę fantasy zahacza). Efekt? Pewna dezorientacja... Nie bądźcie jednak - o ile mogę Was o to prosić - ofiarą negatywnych głosów i wyróbcie sobie zdanie sami, już po lekturze. Dajcie temu szansę; najwyżej powiecie całemu projektowi "nie", ale uczynicie to świadomie - wiedząc, o czym mówicie.

Osobiście tak właśnie zrobiłem. W efekcie dostrzegam, że to coś innego w dorobku Autora i że tematyczna nowość tego rodzaju (przynajmniej na tle ostatnich lat twórczości) wcale nie jest w wykonaniu Andrzeja Pilipiuka czymś gorszym niż to, do czego nas ostatnio przyzwyczaił. To po prostu coś nowego, innego. Oryginalnego. I - to przede wszystkim - jeszcze nieukończonego. Cykl jeszcze do nas (zapewne) wróci; warto osądzić jego całość na finiszu (za "x czasu"), a póki co spróbować odnaleźć się w tym, co już w tym uniwersum jest. Spodoba się Wam, albo i nie - ale werdykt wydajcie sami, nie zrażajcie się przed startem negatywnymi opiniami. Dla mnie świat Pobrzeża to bardzo ciekawa wariacja fantasy nawiązująca do archeologicznej pasji twórcy; i tak należy według mnie na to patrzeć.

Niezależnie od różnych głosów i wydźwięku książki (oraz całego cyklu) pewne jest jedno. Archeologiczne zacięcie i poszukiwanie wiedzy walczy na kartach powieści o palmę pierwszeństwa z wiarą i religią. Co okaże się silniejsze? Rozsądek i ufność we własne siły, czy duchowość, wiara i poddanie się osądowi bogów? "Okiść" nie przynosi na to pytanie ostatecznej i jednoznacznej odpowiedzi; będziemy musieli poczekać na nią do kolejnych odsłon tej historii.

Fabryko - dziękuję!

#okiść #przetaina #andrzejpilipiuk #wielkigrafoman #fabrykasłów #fantastyka #pobrzeże #bogininefem #plemiona #bógostutwarzach #czarnynauczyciel #cosnapolce #archeologia #przodkowie #dobraksiazka #czytamksiazki #czytamfantastyke

Kociogłowa i Czarny Nauczyciel.

Świat po bliżej nieokreślonym w czasie kataklizmie z przeszłości. Regres cywilizacji. Zdziesiątkowana populacja, który szuka na nowo własnej tożsamości, formuły na przyszłość oraz wskazówki w którą należy zmierzać stronę. Czy to może coś w klimatach postapo...

Rozwiń

Zwiń

Studium upadku Potęgi.

Rzeczpospolita Obojga Narodów. Druga połowa XVII wieku. Schyłek potęgi wyniszczonego wojną domową z Kozakami oraz starciami z wrogimi sąsiadami państwa, które wcale nie tak dawno temu geopolitycznie mogło rządzić i dzielić. Ktoś kiedyś powiedział, że Rzeczpospolita nie chciała się bić będąc silną - musiała się więc bić będąc już bardzo słabą... Nie czytałem ostatnio lepszej ilustracji tych słów niż "Gambit hetmański" autorstwa Robert Forysia.

Wiek XVII. Rzeczpospolita jest potęgą otoczoną wrogami. Coraz słabsza, wykrwawiona, z pustym skarbcem, ale wciąż dumna i groźna. Na polach bitew nadal rządzi husaria, którą wiodą w bój genialni zwykle hetmani… Na tronie zasiada Michał Korybut Wiśniowiecki, pozbawiony niestety charyzmy ojca, wielkiego Jaremy. Jego korony pragną dla siebie Francuzi, Austriacy i Rosjanie, ale i kilku polskich magnatów. Toczy się zabójcza gra o władzę i pieniądze, a z południa nadciąga potężna armia turecka…

Jak zwykle bywa, historię tworzą ci, którzy chcieli w jej cieniu wieść proste życie. Poznajcie Bogusława Tynera, bodaj ostatniego uczciwego szlachcica, któremu przyszło walczyć o swoje życie i Polskę, bo chroniąc jedno, broni drugiego. Będzie rozgrywany przez równie piękne, co bezwzględne francuskie agentki, króla, hetmanów i kardynałów. Co ocali dla siebie i na jaką Polskę spojrzy z ostatniej strony tej historii?

Robert Foryś serwuje nam na kolejnych stronach studium upadku potęgi. Sfabularyzowana wersja rządów Michała Korybuta Wiśniowieckiego to znakomita ilustracja państwowego rozkładu, zaniku patriotyzmu oraz zaprzedania magnaterii obcym dworom, które właśnie w drugiej połowie XVII wieku stało się zjawiskiem jawnym i powszechnym.

Wierność tego monumentalnego dzieła (ponad 1100 stron!) realiom historycznym jest znaczna. Na naszych oczach polityczną grę rozgrywa stronnictwo królewskie (władca do spółki z matką, potężną Wilczycą z Zamościa - czyli Gryzeldą Wiśniowiecką - biskupem Olszowskim i litewskim rodem Paców; finansują ich Habsburgowie) i przeciwne władcy stronnictwo malkontentów (na czele z przyszłym królem, obecnie hetmanem Sobieskim, jego żoną, biskupem Prażmowskim i podskarbim Morsztynem; finansują ich Francuzi). Malkontenci dążą do odsunięcia nieudolnego Korybuta od rządów, pragnąc osadzenia na polskim tronie francuskiego kandydata.

Wewnętrzne rozgrywki i niesnaski nie zamierają bynajmniej z chwilą tureckiej inwazji. Przeciwnie - przybierają one na sile, a wrogie akcje wojsk sułtana to kolejny element politycznej gry, w której oba stronnictwa nie wahają się poświęcić życia polskich obywateli za cenę uzyskania przewagi nad politycznym przeciwnikiem. Smutny to obrazek - ale jakże wymowny!

W centrum wydarzeń znajduje się oddany Wiśniowieckim szlachcic, Bogusław Tyner oraz oddana Marysieńce Sobieskiej francuska skrytobójczyni i szpieg, mesire Charlotta. Ich działania i wzajemne zwalczanie wpływów przeciwnika drogą przekupstwa, mordu i przemocy to jeszcze jeden kamyczek do ogródka powszechnego zepsucia obyczajów, zaniku jednoczącej wszystkich racji stanu i jakiegokolwiek instynktu samozachowawczego, który mógłby uratować Rzeczpospolitą w obliczu nieprzyjaciela.

Autor unaocznia nam polityczny dramat tamtych czasów, w których kraj na oczach czytelnika chyli się ku upadkowi. Dawne pojęcia honoru i dumy nic nie znaczą, a do wyobraźni wielkich panów dużo bardziej niż racja stanu przemawia francuskie i austriackie złoto. Takie pojmowanie spraw nie omija nikogo, z hetmanem wielkim i najpotężniejszym w Wielkim Księstwie Litewskim magnackim rodem (jakby tego było mało, Pacowie bez oporów wchodzą też w układy z carskimi posłami). Brak reform państwa i jego widoczne wady są nie do naprawienia - za nieco ponad wiek doprowadzą one do ostatecznego upadku i rozbiorów.

Lektura robi olbrzymie wrażenie. Pozytywne - i to nawet, jeśli autor nie ustrzegł się pewnych kontrowersji (za takową można z całą pewnością uznać jawne twierdzenia o homoseksualnej orientacji Korybuta oraz przedstawioną na kartach powieści wersję śmierci monarchy, która według autora była efektem zaplanowanego przez Paców skrytobójstwa; plotki tego rodzaju krążą w pomroce dziejów, jednak według mojej wiedzy nie zostały one jednoznacznie potwierdzone).

Książkę warto przeczytać. Spodoba się ona przede wszystkim pasjonatom historii, lecz także miłośnicy sensacyjnej akcji powinni być zadowoleni. Polecam!

Warbook - dzięki!

#gambithetmański #robertforyś #historia #rzeczpospolita #michałkorybutwiśniowiecki #jansobieski #wojnapolskoturecka #warbook #wydawnictwowarbook #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #boostagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Studium upadku Potęgi.

Rzeczpospolita Obojga Narodów. Druga połowa XVII wieku. Schyłek potęgi wyniszczonego wojną domową z Kozakami oraz starciami z wrogimi sąsiadami państwa, które wcale nie tak dawno temu geopolitycznie mogło rządzić i dzielić. Ktoś kiedyś powiedział, że Rzeczpospolita ...

Rozwiń

Zwiń

Za sterami myśliwca.

Bliski Wschód to jedno z najbardziej niebezpiecznych miejsc na Ziemi. Doskonale wie o tym każdy, kto śledzi medialne doniesienia - dużo więcej wiedzą jednak na ten temat ci, którzy brali kiedykolwiek udział w misjach wojskowych (nie tylko w tamtym rejonie świata). Perspektywa zobaczenia syryjskiego konfliktu oczami pilota wojskowego myśliwca jest w tym kontekście tyleż ekscytująca, co przerażająca - mamy szansę poznać ją dzięki pasjonującej i pełnej akcji powieści "Strach" Marcina Modrzewskiego.

Nie słuchaj swoich lęków. Żądaj tego, co niemożliwe - powiedział gen. Patton. To zadanie jest szczególnie trudne, gdy trzeba wbrew wszystkiemu pokonać własny strach. Nie po to, by być bohaterem, ale by przeżyć, przetrwać rzeczy, do których nie da się przygotować. Pokonanie własnych ograniczeń, opanowanie frustracji i walka wbrew obezwładniającej bezsilności towarzyszą każdej wojnie, wszystkim jej uczestnikom.

Dowie się o tym polski pilot, kapitan Stanisław Ortman, wykonujący bojowy lot nad Syrią. Zmierzy się z tą prawdą jego skrzydłowy - pilot Piotr Lenkowski, a później dowódca sekcji GROM, oficerowie wywiadu, fixerzy... ale i bojownicy ISIS czy żołnierze rosyjskiego kontyngentu w Syrii. Zwycięzcą będzie ten, kto przetrwa. Przetrwa ten, kto pokona Strach. Pozostałych zabierze wojna...

Wojna widziana zza sterów myśliwca bez wątpienia przeraża, jednak dużo bardziej przerażająca jest perspektywa porwania przez ISIS i ciągłego lęku o własne życie. Autor funduje nam na tym polu ogrom emocji, których nie da się łatwo zapomnieć.

Tytułowy strach to podstawa narracji powieści, w której Marcin Modrzewski wykorzystuje własne doświadczenie wojskowe w celu opowiedzenia nam bardzo ciekawej historii. Z lektury bije autentyzm i namacalne poczucie zagrożenia - to bez wątpienia największy atut "Strachu". Trochę szkoda, że książce brakuje nieco głębi na płaszczyźnie diagnozy geopolityki Bliskiego Wschodu, jednak mankament ten jest w pełni wybaczalny w przypadku powieści sensacyjnych takich jak ta. Czas spędzony z omawianą lekturą z pewnością nie będzie czasem straconym.

Warbook - dzięki!

#strach #marcinmodrzewski #warbook #wydawnictwowarbook #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #boostagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Za sterami myśliwca.

Bliski Wschód to jedno z najbardziej niebezpiecznych miejsc na Ziemi. Doskonale wie o tym każdy, kto śledzi medialne doniesienia - dużo więcej wiedzą jednak na ten temat ci, którzy brali kiedykolwiek udział w misjach wojskowych (nie tylko w tamtym rejonie świata). Per...

Rozwiń

Zwiń

Świat przyszłości.

Mroczne wizje przyszłości naszego świata bywają w literackim wydaniu mniej lub bardziej udane. Do którego rodzaju można zaliczyć "Bramy Sodomy" Roberta Forysia? Oddzielona od świata Murem Europa jako nowa Sodoma to książkowy pomysł, który można bez większych wątpliwości zaliczyć do tych udanych.

Niedaleka przyszłość, jaka czeka Europę, to wielki Mur, którym oddzieliła się ona od niewidzianej od wieków wędrówki ludów. Za bramami nowej Sodomy rozciąga się największy obóz uchodźców, a właściwie gigantyczne, wielokulturowe bałkańskie miasto, w którym toczy się brutalna wojna o władzę i pieniądze.

Pasztuni nienawidzą się z Chazerami i Tadżykami, ale razem jako afgańska grupa walczą z Arabami i Albańczykami przeciwko wspólnemu wrogowi - chrześcijanom z Afryki i Bliskiego Wschodu. Wszyscy chcą władzy. Człowiek to towar lub usługa. Europejska policja i siły porządkowe tylko pozornie kontrolują sytuację, choć ich działania dawno przekroczyły granice wyznaczane regułami międzynarodowego prawa. Ważne, by do mediów nie docierały informacje o tym, co się dzieje za Murem, a syte społeczeństwa mogły spokojnie zabijać sumienie efektownymi, choć nie efektywnymi projektami edukacyjnymi i pomocowymi.

W nocy zarządzający nimi urzędnicy korzystają z czarnorynkowych uciech, by w ciągu dnia z troską pochylać się nad rozdawaniem jałmużny. Polski porucznik, prawa ręka komendanta obozu, musi odnaleźć syna jednego z głównych watażków. Jeżeli mu się nie uda, poleje się krew; dużo krwi...

Autor nie oszczędza nam na łamach książki ludzkich wad, okrucieństwa, głupoty oraz całego mnóstwa materiału do przemyśleń i refleksji. Sama powieść z kolei autentycznie wciąga i może się podobać - przede wszystkim za sprawą spójnej wizji autora i jego pomysłu na wykreowany świat.

Warto przy tym zaznaczyć, że świat Roberta Forysia jest nie tylko spójny, ale także niepokojąco autentyczny. Nowa Sodoma to koncepcja, która śmiało może stać się naszą przyszłością. Czy do tego właśnie zmierzamy? Dobre pytanie - i jeszcze jeden powód do przemyśleń.

Polecam!

Warbook - dzięki!

#bramysodomy #robertforyś #warbook #wydawnictwowarbook #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #boostagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Świat przyszłości.

Mroczne wizje przyszłości naszego świata bywają w literackim wydaniu mniej lub bardziej udane. Do którego rodzaju można zaliczyć "Bramy Sodomy" Roberta Forysia? Oddzielona od świata Murem Europa jako nowa Sodoma to książkowy pomysł, który można bez większych w...

Rozwiń

Zwiń

Magiczna Zielona Góra.

Lubicie antykwariaty? Ja osobiście bardzo! To fascynujące skarbnice wiedzy i białych kruków, często na wskroś przesiąknięte zapachem i atmosferą dawno minionych czasów. Z reguły nic groźnego w antykwariacie nam nie grozi... Czasem zdarza się jednak, że antykwariat jest także miejscem niebezpiecznym i pełnym... magii! Zupełnie jak w niewinnie wyglądającym, zielonogórskim "Antykwariacie pod Salamandrą", za którego drzwiami Adam Przechrzta zaprosi nas na pełną emocji wycieczkę do istniejącego tuż pod naszym nosem magicznego świata. Wystarczy tylko przejść przez portal, zyskać nieco mocy i umiejętności, a możliwości magicznej republiki staną przed nami otworem :)

"Antykwariat pod Salamandrą" otwiera nowy cykl autora: Mons Viridis Magicus. Ta intrygująca, łacińska nazwa oznacza dosłownie tyle, co "Magiczna Zielona Góra". Do magii i łaciny będziemy musieli na kolejnych stronach przywyknąć: łacińsko-średniowieczno-starożytne inspiracje znacząco wpłynęły na ostateczny kształt koncepcji autora, który w procesie kształtowania magicznego uniwersum całymi garściami czerpał z historycznych doświadczeń zachodnioeuropejskiej (i nie tylko) cywilizacji.

Zielona Góra to w wizji Adama Przechrzty miasto winnic, starych kamienic i spokoju. Ale także magicznych portali, wojen klanowych i krwawych rozgrywek między magami. Życie jej z pozoru zwykłego mieszkańca, Janusza Magnuszewskiego, toczyło się dotąd spokojnie i przewidywalnie. Śmierć jego ojca zmieniła jednak wszystko. Żałoba jeszcze się nie kończy, gdy na głowę Janusza spada cała lawina wieści, które wywracają jego rzeczywistość do góry nogami.

Ojciec Janusza był magiem, jego śmierć wcale nie była wypadkiem, a piwnice antykwariatu skrywają tajemnice. Fascynujące i całkowicie śmiercionośne. Do magicznego (a jakże!) mieszkania Magnuszewskiego wprowadza się zupełnie obca kobieta, a on sam rozpoczyna karierę maga bojowego. Spuścizna zabitego ojca nie daje Januszowi żadnego wyboru. Musi stanąć do walki, jeśli chce szukać sprawiedliwości. Albo zwyczajnie - przeżyć.

Magiczna republika wciąga Janusza w swoje tryby, czy sam zainteresowany sobie tego życzy, czy nie. Magnuszewski (vel Ianus Magnus) na naszych oczach odkrywa swoje magiczne predyspozycje i zdolności, zostaje oficjalnie obywatelem magicznej republiki, a następnie zyskuje władzę zarządcy miejskiego portalu prowadzącego do magicznego Głębokiego Świata - portal znajduje się bowiem w piwnicy jego antykwariatu!

Takich portali istnieje w Europie znacznie więcej. Magicznie pojęty kontynent podzielony jest na magiczne państwa z własną organizacją polityczną, wojskową, sądowniczą i dyplomatyczną. Portale wiodące do Głębokiego Świata odgrywają w nim ogromną rolę, są bowiem źródłem mocy dla każdego obywatela. Dlatego powierzona Januszowi rola zarządcy (w praktyce władcy) zielonogórskiego portalu wiąże się z tak wielką odpowiedzialnością.

Januszowi powierzono także kompetencje sędziego ziemskiego oraz prawo do sprowadzenia na teren Zielonej Góry magicznych osadników, którzy mają być jego zwolennikami. Oczywiście początkującego maga bez praktycznych umiejętności nikt by się nie słuchał, a zatem Janusz wytrwale trenuje i regularnie zwiększa swą moc przez wizyty w Głębokim Świecie, w czym pomaga mu ciotka, narzeczona wprost z weneckiej republiki oraz... magicznie ożywiona i regularnie z nim rozmawiająca personifikacja świadomości i pamięci jego zmarłego ojca.

Ku czemu to wszystko zmierza? Pozornie ku zaprowadzeniu na terenie miasta ładu i porządku, jednak to nie wszystko - na drodze Janusza pojawiają się bowiem jawni i utajeni wrogowie, napastnicy z wrogiego republice mongolskiego chanatu, a także większe i mniejsze zamachy na jego życie, które w nieunikniony sposób poprowadzą Magnuszewskiego w stronę konieczności rozwiązania zagadki śmierci ojca (nie była ona bowiem przypadkowa). Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Janusz spotka na swej drodze jednych i drugich - zarówno w rzeczywistym świecie, jak również pod murami ukrytej za portalem, średniowiecznej Magicznej Zielonej Góry.

"Mons Viridis Magicus" to historia, w której magia miesza się z rzeczywistością, a osią fabuły jest dobrze wszystkim znany fabularny koncept w stylu "from zero to hero". Trudno uciec od porównań do pomysłu Rowling na to, w jaki sposób świat magów istnieje tu obok świata ludzi, jednak koncepcja Adama Przechrzty niczego z pomysłu Rowling nie powiela - przeciwnie, autor cegiełka po cegiełce buduje własne uniwersum i dostosowuje je do realiów współczesnego nam świata.

Pewne podobieństwo do tego, co już było, istnieje za to gdzie indziej. Dotyczy ono postaci głównego bohatera, Janusza Magnuszewskiego, który w ogólnym zarysie bardzo przypomina innego bohatera Przechrzty, Olafa Rudnickiego. Olaf był alchemikiem, Janusz jest magiem, jednak obaj zostają zmuszeni do wzięcia udziału w rozgrywkach możnych tego świata; obaj zaczynają od zera, doskonalą się i z biegiem czasu biorą coraz większy udział w rozgrywających się globalnie wydarzeniach. Czy to zarzut? W zasadzie nie. Podobieństwa do głównego bohatera "Materia Prima" & "Materia Secunda" i do sposobu jego stopniowego kreowania są jednak w "Mons Viridis Magicus" w sposób wyraźny widoczne.

Musicie też wiedzieć, że najnowszy cykl to nie magiczna wersja alternatywnej historii (i rzeczywistości) jaką dostaliśmy w "Materia Prima" i "Materia Secunda", lecz osadzone we współczesności urban fantasy, gdzie wszystko rozgrywa się na naszych oczach w bardzo dynamiczny sposób. Magiczny świat Przechrzty istnieje równolegle obok rzeczywistego i trawią go bardziej lub mniej otwarte konflikty. Główną ich osią wydaje się być tląca się ciągle (mniej lub bardziej otwarcie) wojna między republiką, a mongolskim chanatem. Niemniej jednak wątek jakiegoś globalnego starcia (globalnego lub chociaż o zasięgu europejskim) nie został jeszcze w magicznym świecie wskazany przez autora w sposób wyraźny i jednoznaczny. Narazie jesteśmy świadkami odbywanej przez Janusza drogi, w trakcie której usiłuje on zapewnić bezpieczeństwo Zielonej Góry w wymiarze realnym i magicznym. Jako wprowadzenie do nowego uniwersum w zupełności to póki co wystarcza.

Gorąco polecam!

Fabryko - dziękuję!

#antykwariatpodsalamandrą #monsviridismagicus #adamprzechrzta #fabrykasłów #cosnapolce #fantastyka #debiut #dobraksiazka #czytamksiazki #fantastyka #sensacja #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Magiczna Zielona Góra.

Lubicie antykwariaty? Ja osobiście bardzo! To fascynujące skarbnice wiedzy i białych kruków, często na wskroś przesiąknięte zapachem i atmosferą dawno minionych czasów. Z reguły nic groźnego w antykwariacie nam nie grozi... Czasem zdarza się jednak, że antykwariat j...

Rozwiń

Zwiń

Mrok w kryminale retro.

Ciemność... Wszyscy ją znamy - każdej nocy staje ona przed nami niczym namacalna suma lęków przed tym, co może czyhać w mroku. Ciemność wpisana jest także w istotę ludzkiej natury, która w konfrontacji z wewnętrznym i zewnętrznym mrokiem może albo zwyciężyć, albo doprowadzić człowieka do obłędu. Koncepcja Ciemności (nie bez powodu pisanej przez wielkie "C") to podstawa znakomitego debiutu Andrzeja Pupina - jego "Szepty Ciemności" to nie tylko świetny kryminał w stylu retro, ale także mroczna opowieść o ciemności tego świata z iście bogartowskim bohaterem w roli głównej, którego nie sposób nie polubić już od pierwszej strony.

Co jakiś czas zdarzają się debiuty, które zdecydowanie przykuwają uwagę. Są one niczym żonglujące konwencjami, książkowe gamechangery, zwracające nasze myśli w zupełnie nową stronę. „Szepty Ciemności” Andrzeja Pupina łącząc wątki historyczne i fantastyczne z konwencją kryminału w stylu noir przedstawiają nam polskie i światowe dwudziestolecie międzywojenne z zupełnie nowej (a jakże! - mrocznej) perspektywy.

Lata 20-te XX wieku to w koncepcji Andrzeja Pupina hybryda znanej nam z kart historii rzeczywistości z czasów po Wielkiej Wojnie oraz realiów z zupełnie nowym, mrocznym zagrożeniem w roli głównej. Mowa o Ciemności - i to przez duże "C". Pierwszy raz pojawiła się ona po bitwie pod Verdun; zabrała życie tysięcy żołnierzy, cywilów i stopniowo spowiła cały świat, doprowadzając swe ofiary do śmierci i obłędu. Tak bowiem działa na ludzi Ciemność - wystawieni na jej wpływ nieszczęśnicy doznają mrocznych wizji i popadają w szaleństwo, skutkiem którego stają się żądnymi krwi bestiami. Zabijają i giną, spychając cywilizację w otchłań mroku i stopniowego unicestwienia. W efekcie - już po Verdun - ludzkość zaczęła skupiać się w enklawach światła. Prowincjusze ściągają do miast, wszyscy unikają mroku nocy i nikt przy zdrowych zmysłach nie zostaje na zewnątrz po zmroku, poza życiodajnym kręgiem światła.

W tak skonstruowanych realiach przenosimy się do Warszawy lat 20-tych. Świat skurczył się do miejskich enklaw stłoczonych w zasięgu życiodajnego światła. Zwykła, dobrze znana ciemność stała się Ciemnością - nieznaną siłą spychającą ludzi w otchłań obłędu i sprowadzającą nieuchronną śmierć na każdego, kto wyjdzie poza obszar światła. Tuż obok śmiercionośnego niebezpieczeństwa nadal tętni jednak życie. Niezmiennie pieniądze przechodzą z rąk do rąk, w knajpach strumieniami leje się zakazany koniak, a w luksusowych burdelach czekają zupełnie inne przyjemności.

W tym świecie żyje Jerzy Kowalski - weteran trzech wojen, były żołnierz i prywatny detektyw z konieczności. Poszukiwania zaginionej dziedziczki znakomitego rodu od początku wydawały mu się śliską sprawą. I najchętniej odmówiłby przyjęcia tego zlecenia, gdyby nie absurdalne wręcz wynagrodzenie. "Strzeżcie się Greków, nawet gdy przynoszą dary". Jerzy powinien był o tym pamiętać...

Jerzy przyjmuje na naszych oczach dwa zlecenia. Jedno pochodzi od niejakiego "Księcia" - bossa warszawskiego półświatka, którego prostytutki zaczynają ginąć w mrocznych, nader dziwnych okolicznościach. Równoległe zlecenie dla Jerzego pochodzi od Barbary Maciejewskiej, córki krajowego potentata oświetleniowego - kobieta mocno niepokoi się sprawą zaginięcia najlepszej przyjaciółki, Wandy Brzozowskiej; zadanie Jerzego polega na odnalezieniu kobiety (lub chociaż na ustaleniu, co się z nią tak naprawdę stało). W tle mamy grę wywiadów, nieustającą walkę z Ciemnością i napiętą sytuację geopolityczną, w której każdy chce uzyskać nad resztą graczy wyraźną przewagę.

Obie sprawy zaprowadzą Jerzego zaiste na skraj mroku. Kowalski będzie musiał uciec znad jego krawędzi w grze, w której stawką jest o wiele więcej niż tylko jedno ludzkie życie. Po drodze czekają na niego potężni wrogowie, kryminalne zagadki oraz nieunikniona konfrontacja z na wskroś przesiąkniętym złem światem elit, które w poszukiwaniu wrażeń zwracają się ku wynaturzonym, okultystycznym kultom.

Lektura jest po prostu świetna! Trudno nie być zdziwionym jej wysokim poziomem zważywszy na to, że mówimy o debiutancie. Brawo! Takie debiuty zdecydowanie chce się czytać jak najczęściej (przede wszystkim wtedy, gdy - tak jak w tym przypadku - w ogóle nie wyglądają jak dzieło debiutanta!). "Szepty Ciemności" z miejsca zachwycają oryginalnym pomysłem na fabułę i sposobem, w jaki autor łączy ze sobą wątki historyczne, fantastyczne oraz kryminalne. Celnie wybrana konwencja w stylu noir unosi się nad powieścią niczym opiekuńczy duch i/lub blask słońca, którego tak bardzo brakuje nocą w ogarniających wszystko Ciemnościach.

Warto też zwrócić uwagę na spajającą wszystko w całość postać głównego bohatera, który bez wątpienia ma w sobie coś z filmowych kreacji Bogarta i z książkowego Sama Spade'a. Bardzo dobrze widać na jego przykładzie szereg pozytywnych odniesień do dawnego stylu pisania czarnych kryminałów (Dashiell Hammett i Philip Marlowe są chyba najbardziej trafnymi przykładami tego, co mam w tej chwili na myśli), a sam Kowalski z miejsca budzi sympatię swoim stylem bycia, a także głębią swych przeżyć i traum, którym musi on na co dzień stawiać czoła.

Żeby nie było jednak za słodko - jest mała rzecz trochę na minus ;) Nie chcę zanadto spoilerować, ale trochę zgrzyta scena, w której były wojskowy (a więc dość dobrze wyszkolony m.in. w walce gość) daje się w pewnym domku myśliwskim zaskoczyć przeciwnikowi niczym amator... Przywołana scena to niuans, bez większego wpływu na całość, niemniej jednak... jest. I w porównaniu do całej reszty niestety odstaje :( ...

Mrok, groza, tajemnice i zagadki wylewają się po prostu z tej książki i jest to niewątpliwie jej największa zaleta. W trakcie lektury nie sposób się nudzić. Opowiedziana historia działa na wyobraźnię, zapada w pamięć, a na koniec chce się jeszcze więcej - końcowy (dobrze pojęty) niedosyt to chyba najlepsza rekomendacja tego, czy warto sięgnąć po tę książkę.

Świetną wiadomością jest także to, że "Szepty..." to dopiero początek - to pierwszy tom dużo szerzej zakrojonej opowieści, czekać nas więc będzie jej ciąg dalszy! Nie wiem jak Wy, ale ja będę na niego czekać naprawdę niecierpliwie.

Gorąco polecam!

Fabryko - dziękuję!

#szeptyciemności #andrzejpupin #fabrykasłów #cosnapolce #fantastyka #debiut #dobraksiazka #czytamksiazki #fantastyka #sensacja #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Mrok w kryminale retro.

Ciemność... Wszyscy ją znamy - każdej nocy staje ona przed nami niczym namacalna suma lęków przed tym, co może czyhać w mroku. Ciemność wpisana jest także w istotę ludzkiej natury, która w konfrontacji z wewnętrznym i zewnętrznym mrokiem może albo zwyciężyć, albo d...

Rozwiń

Zwiń

Bohater z cienia.

Każda opowieść - nie tylko książkowa - ma swojego bohatera. To on (lub ona) walczy z przeciwnościami losu, rozwija swoje umiejętności, staje oko w oko z wrogami i na końcu zwycięża. Co jednak, jeśli taki właśnie bohater... ginie przy pierwszej możliwej okazji? Czy wraz z jego śmiercią wszystko staje się stracone? Okazuje się, że niekoniecznie! "Los pokonanych" autorstwa Kel Kade to przykład opowieści, w której śmierć głównego bohatera wcale nie oznacza dla wszystkich ostatecznej klęski - to jedynie okazja do tego, żeby z fabularnego cienia wychynął na światło dzienne zupełnie nowy bohater!

Nie wiadomo, czy nowa główna postać jest lepsza od Wybrańca, któremu przeznaczono wielkość - z całą pewnością jest jednak o wiele od niego ciekawsza! I o wiele zabawniejsza: trudno wszak się nie śmiać widząc mieszkającego do niedawna w puszczy leśnika, paradującego po pałacach możnych w towarzystwie głowy zmarłego przyjaciela, z którą rzeczony leśnik toczy w obecności innych stały dialog ;)

No ale wypada zacząć od genezy tego, o co w tym wszystkim chodzi. Początkowy Wybraniec, Mathias (zwany w przepowiedniach Zgubą Światłości), przeżył 26 lat w zapadłej wiosce na krańcu świata, czujnie strzeżony przez arcyczarodziejkę. Przepowiednie zostały odczytane, a jego los przypieczętowany - oto wyruszy za chwilę w drogę, by uratować świat przed nadciągającą Zagładą; stawi za moment czoła magom, potworom z innych światów, a nawet bogom. I zwycięży.

Niestety nasz dzielny bohater pada martwy już w pierwszej zasadzce, pierwszego dnia swojej wędrówki. Arcyczarodziejka nie jest w stanie go skutecznie ochronić. Nie pomaga też obecność najlepszego przyjaciela Mathiasa, leśnika Aaslo, który postanawia dołączyć do niego podczas wyprawy. Wszystko na nic... Pozostaje jedynie powiadomić króla, że Wybraniec nie żyje. Misji tej podejmuje się Aaslo; na dowód śmierci Mathiasa wiezie ze sobą jego odciętą głowę.

Podróż leśnika pełna jest niebezpieczeństw i niespodziewanych spotkań (zarówno z możnymi tego świata, jak również z magami i ze zwykłymi złodziejami), a w jej trakcie narasta w Aaslo przekonanie, że nie można poddać się nadchodzącej zagładzie bez walki. Dlaczego świat ludzi ma być jedynie igraszką w rękach bogów? Z jakiego powodu ludzie mają biernie poddać się nadchodzącej ciemności i śmierci - bo tak zdecydowali bogowie? O, nie! Aaslo w żadnym wypadku nie zamierza na to pozwolić!

Kto i co mu pomoże? Na pewno garść nowo poznanych towarzyszy. Nie zaszkodzi też pakt z jednym bóstwem, odrobina magicznej mocy i łapa smoka z innego wymiaru, która od czasu pewnej potyczki zastąpi ramię leśnika. No i będą jeszcze nieocenione rady płynące z ust odciętej głowy Mathiasa ;) Jeśli zbierzemy to wszystko do kupy, to okaże się, że sytuacja ludzkości wcale nie jest aż tak beznadziejna :)

Znana nam już za sprawą cyklu o Rezkinie pisarka Kel Kade funduje publice zupełnie nową opowieść, która bazuje na sprawdzonym już po wielokroć koncepcie "from zero to hero". To także bardzo fajnie przemyślana powieść drogi i mroczne fantasy, w którym nad światem wisi nieprzemijające widmo zagłady. Jak dla mnie wszystko jest tutaj super i na swoim miejscu :)

W trakcie lektury często zachwyca łatwość, z jaką autorka żongluje literackimi wątkami. Rzekoma nieuchronność losu oraz przewrotność bóstw traktujących ludzkość jak swą prywatną zabawkę dobrze komponuje się z całością fabuły i świetnie uzasadnia złość oraz niezgodę Aaslo na to, co ma czekać jego i cały jego świat. Podjęta przez leśnika rękawica i rzucenie bogom wyzwania z miejsca sprawiają, że kibicuje się mu ze wszystkich sił.

Jestem niezmiernie ciekawy jak ta historia potoczy się dalej. Kade przerywa ją w arcyciekawym momencie i trudno będzie spokojnie czekać na ciąg dalszy - przerywanie historii w takiej chwili to nieomal zbrodnia! ;) Niemniej jest to też celowy zabieg obliczony na zwiększenie zainteresowania. Moją uwagę Kel Kade z całą pewnością w ten sposób zyskała.

Fabryko - dziękuję :)

#lospokonanych #kelkade #tajneproroctwo #magia #fantastyka #czytamfantastykę #dobraksiążka #czytamksiążki #cosnapolce #bookstagram #bookreview #recommendedbooks #bookreview #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Bohater z cienia.

Każda opowieść - nie tylko książkowa - ma swojego bohatera. To on (lub ona) walczy z przeciwnościami losu, rozwija swoje umiejętności, staje oko w oko z wrogami i na końcu zwycięża. Co jednak, jeśli taki właśnie bohater... ginie przy pierwszej możliwej okazji? Czy wraz z...

Rozwiń

Zwiń

Mrok nad Iwagoto.

Julie Kagawa po siedmiomiesięcznej przerwie zabiera nas znów do Cesarstwa Iwagoto, w którym trwa wyścig z czasem i walka o ocalenie świata przed siłami, które za wszelką cenę chcą przywołać smocze bóstwo i posłużyć się jego mocą do własnych, mrocznych celów. "Dusza Miecza" zdecydowanie spełnia pokładane w książce nadzieje (mocno rozbudzone po lekturze pierwszego tomu trylogii). Opowieść o magicznym smoczym zwoju, związana z nim złowroga przepowiednia, hordy demonów prosto z Jigoku i pełne ułudy lisie czary składają się na naszych oczach w całość, która wygląda na papierze co najmniej obiecująco! W praktyce sprawdza się ona równie dobrze - i to wcale nie za sprawą lisich czarów.

Otchłań demonów i domena śmiertelników to dwa różne światy, które z zasady nie powinny się przenikać. Czasem jednak tak się w konwencji fantasy dzieje, a Julie Kagawa z upodobaniem kontynuuje książkowy eksperyment (rozpoczęty w "Cieniu Kitsune"), w którym owo połączenie następuje. I trzeba przyznać, że cały projekt prezentuje się dzięki tej koncepcji niesamowicie interesująco! A także - co widać zwłaszcza w "Duszy Miecza" - zdecydowanie coraz bardziej mrocznie wraz z każdą kolejną częścią cyklu.

"Znajdź Świątynię Stalowego Pióra. Stań do walki z Hakaimono, zamknij go na powrót w mieczu i zwróć wolność Tatsumiemu. Przekaż swój fragment zwoju czekającym na niego strażnikom. I to będzie koniec." Nic prostszego, prawda? Wyścig do bram Świątyni Stalowego Pióra trwa.

Yumeko, młodziutka zmiennokształtna kitsune, niesie do świątyni bezcenny fragment Zwoju Tysiąca Modlitw, by uchronić świat przed powrotem potężnego, niosącego zagładę smoka. Demon Hakaimono pragnie zwoju, by uwolnić się po tysiącach lat niewoli i… siać zagładę. Zamknięty w ciele młodego Tatsumiego, nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swój cel. Gdy ścieżki Yumeko i opętanego Tatsumiego przetną się ponownie, w cesarstwie zapanuje chaos.

Z bohaterami cyklu rozstaliśmy się pod koniec pierwszego tomu w dość dramatycznych okolicznościach - zaklęty w magicznym mieczu demon Hakaimono przemógł wolę dzierżącego oręż wojownika Klanu Cienia, Tatsumiego, i opanował jego duszę. Pierwszy Oni Jigoku na wolności to kiepska perspektywa nie tylko dla Yumeko i jej towarzyszy, ale też dla całego cesarstwa...

Na domiar złego Hakaimono sprzymierza się z czarnoksiężnikiem Genno - śmiertelnikiem, który przed czterema wiekami zniewolił demoniczne hordy i z piekielną armią nieomal pokonał cesarstwo. Teraz Genno powraca; co prawda pozbawiony cielesnej powłoki, jako zjawa, lecz znów na czele demonicznej armii trzymanej w ryzach za pomocą magii krwi. Hakaimono dobija z Genno targu: zdobędzie dla czarnoksiężnika wszystkie części smoczego zwoju, Genno przywoła smoka i odzyska ciało oraz brakującą mu, znaczną część mocy, a w zamian za to Genno uwolni jestestwo demona od czaru wiążącego Pierwszego Oni z będącym jego więzieniem mieczem (Hakaimono nie może sam przywołać smoka, demony są do tego niezdolne).

W tym miejscu warto przypomnieć legendę, będącą punktem wyjścia dla całej dotyczącej zwoju historii. Pewnego razu żył śmiertelnik, który posiadł tajemny zwój o wielkiej mocy. Za jego sprawą przyzwał smoczego Wielkiego Kami, spełniającego jego dowolne życzenie. Od tamtej pory co tysiąc lat każdy kolejny posiadacz zwoju tysiąca modlitw ma prawo znów przyzwać Wielkiego Kami prosto z morskich odmętów - każdy kto tego dokona ma prawo liczyć na spełnienie kolejnego życzenia. A te mogą być różne; zarówno dobre, jak i tragiczne w skutkach dla całej krainy.

Podsumowując: trwa wyścig. Z czasem i z własnymi słabościami. Z jednej strony Yumeko i jej towarzysze pragną odnaleźć wszystkie fragmenty zwoju i uniemożliwić przyzwanie Wielkiego Kami przez siły zła (jednocześnie mając na celu uwolnienie duszy Tatsumiego od panoszącego się z niej demona), z drugiej zaś strony demon Hakaimono także poszukuje fragmentów smoczej modlitwy, mając na celu chęć uwolnienia się od czaru pętającego go z mieczem Kamigoroshi. Sam Genno także - jak się okaże - nie próżnuje i ma własne plany do zrealizowania...

Co z tego wszystkiego wyniknie? Z pewnością sporo zwrotów akcji i zaskakujących rozwiązań, których Julie Kagawa nie będzie nam skąpić. Warto sprawdzić jak to wszystko się dalej potoczy!

Jeśli zastanawiacie się nad tym, czy sięgnąć po tę książkę, to pytanie na początek jest proste: Lubicie lisy? Na przykład takie, które są bardzo mocno związane z japońską mitologią? Jeżeli tak, to nie ma sensu dodatkowo przekonywać Was do książki Julie Kagawa. Lecz jeśli chcielibyście jakiejś dodatkowej zachęty do sięgnięcia po "Duszę Miecza", to zróbcie tak: zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie ulotnego ducha japońskich tradycji, unoszącego się niczym potężne kami na skrzydłach opowieści, w której prawda miesza się z fałszem, dobro ze złem, a przybyłe na ziemię prosto z czeluści Jigoku demony walczą zaciekle z każdym strażnikiem tajemnicy, która - jeśli wydrzeć ją ludziom - pogrzebie wraz ze sobą ostatnią nadzieję tego świata. Na wszystko to spogląda zaś Jinkei, bóg miłosierdzia i trwożliwie szepczące między sobą duchy leśnych kami - zbyt słabych, by coś w tej opowieści zmienić, a jednak niewypowiedzianie pięknych w swej słabości. Czujecie ten klimat? Porywa, nie? Oj, tak - i to mocno!

Największym atutem lektury jest (w dalszym ciągu, podobnie jak w przypadku tomu numer jeden) barwne i fantastycznie dopracowane w detalach zanurzenie całej historii w japońskiej mitologii i w świecie dalekowschodnich wierzeń, które Julie Kagawa przybliża nam dosłownie na wyciągnięcie ręki. Fabuła książki sama w sobie jest świetna, jednak to dalekowschodni klimat wylewający się z każdej strony jest tutaj głównym punktem programu.

Gorąco polecam!

Fabryko - dziękuję :)

#duszamiecza #cieńkitsune #juliekagawa #fabrykasłów #magia #fantastyka #mitologiajapońska #japońskiedemony #czytamfantastykę #dobraksiążka #czytamksiążki #cosnapolce #bookstagram #bookreview #recommendedbooks #bookreview #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Mrok nad Iwagoto.

Julie Kagawa po siedmiomiesięcznej przerwie zabiera nas znów do Cesarstwa Iwagoto, w którym trwa wyścig z czasem i walka o ocalenie świata przed siłami, które za wszelką cenę chcą przywołać smocze bóstwo i posłużyć się jego mocą do własnych, mrocznych celów. "Dusza ...

Rozwiń

Zwiń

Kości zostały rzucone.

Być może pamiętacie - i macie we wdzięcznej pamięci - zeszłoroczną "Córkę Kości" Andrei Stewart. Jeśli tak, to pewnie sięgnięcie (a może już sięgnęliście?) po jej kontynuację, "Cesarzową Kości". Ja na pewno nie będę Was od tego zamiaru odwodził :) Przeciwnie: będę tylko i wyłącznie Was do tego zachęcał :)

Jak można najkrócej podsumować drugi tom cyklu "Tonące Cesarstwo"? Na pewno jako bardzo dobrą kontynuację odsłony numer jeden, która na szczęście uniknęła "klątwy drugiego tomu". Wszelkie ewentualne obawy o poziom lektury są zbędne: Andrea Stewart nie tylko zachowała jakość, unikalność i wszystkie pozytywne przymioty cyklu, ale była także w stanie na tyle rozbudować całą opowieść (w tym zwłaszcza relacje głównych bohaterów), że można śmiało dyskutować nad tym, czy aby "Cesarzowa Kości" nie jest książką lepszą od swej poprzedniczki.

W cyklu mamy na ten moment trzy główne wątki - a więc trójkę najważniejszych bohaterów. Andrea Stewart przedstawia nam perspektywę każdego z nich, a każda jest różna od poprzednich i bardziej od pozostałych tajemnicza (zwłaszcza patrząc na wszystko z perspektywy Nisong!).
"Całe swoje życie poświęciłam, by zdobyć uznanie i miłość ojca. A jednak w chwili próby zrozumiałam, że bardziej chcę żyć, niż żeby mnie kochał. Jestem Lin. I jestem cesarzową."
"Gdy przybyłem na Cesarską, z krwawiącym sercem i gniewem toczącym duszę, chciałem tylko uwolnić ludzi od Festiwali Trybutu. Ona jednak już to zrobiła. Moje przekonania rozwiały się jak plewy na wietrze. Zostałem z niczym. Jestem Jovis. Przemytnik. Zdrajca. Gwardzista cesarzowej."
"Stworzyli mnie, porzucili, pragną śmierci mojej i mojego ludu. Z chęcią odwzajemnię to ostatnie. Będę patrzeć jak cesarstwo płonie. Jestem Nisong. Byłam cesarzową."

Tak wiele tu wątków, tak wiele różnych kulturalnych i historycznych motywów oraz nawiązań do rzeczywistości (a także, tak swoją drogą, do innych literackich fikcji)! Trudno to w kilku słowach posklejać w jedną całość, ale spróbujmy. Warto zacząć od kontekstu, a tym jest niewątpliwie nawiązanie (częste w ostatnim czasie u fabrycznych autorów) do Dalekiego Wschodu - istniejące w powieści Cesarstwo Feniksa przypomina mi hybrydę Chin i Japonii; skojarzenia z Chinami mam z uwagi na podobieństwa rządzącej w książce dynastii Sukai do historycznego stylu prowadzenia rządów w Państwie Środka, a z Japonią przez wzgląd na to, że Cesarstwo Feniksa położone jest na wyspach (bardzo specyficznych tak na marginesie, bo wszystkie one po prostu sobie pływają po Bezkresnym Morzu i bynajmniej nie tkwią w miejscu jak przystało na porządne, grzeczne wyspy).

Cesarstwo Feniksa istnieje według oficjalnej wersji po to, by chronić ludność przed dawnym wrogiem, którym są Alanga. Sukai pokonali kiedyś zarówno ich, jak również ich magię, a obecnie uzasadniają konieczność istnienia cesarstwa możliwością przebudzenia się złowrogich sił. A JAK Sukai zamierzają to zrobić? Otóż za pomocą magii kości, która działa w ten sposób, że każdemu ośmioletniemu obywatelowi cesarstwa przeprowadza się małą trepanację czaszki, wydłubując dłutem fragment kości zza prawego ucha, a każdy taki odłamek ma zostać po nasączeniu go magią zużyty (tj, może on, lecz wcale nie musi być (z)użyty; wszystko zależy od tego, czy cesarz go akurat potrzebuje - jeśli nie, to leży on sobie w zamkniętej szufladzie jako znakomite narzędzie zastraszania i utrzymywania ludności w posłuchu) jako materiał napędzający magiczne konstrukty służące m.in. do walki...

Jak to często bywa (o czym uczy nas historia), Cesarstwo Feniksa pod pozorem ochrony swej ludności stworzyło coś na kształt systemu totalitarno-autorytarnego, gdzie całą władzę ma w rękach jednostka, a to w oczywisty sposób prowadzi do społecznych nierówności, niesprawiedliwości oraz do buntu. W powieści Stewart bunt podnoszą tzw. Bezkostni: sprzeciwiająca się instytucji cesarstwa organizacja dążąca do obalenia aktualnej władzy.

Na naszych oczach nowa cesarzowa, Lin, usiłuje przywrócić w tym wszystkim ludzką sprawiedliwość. Rezygnuje z Festiwali Trybutów, odchodzi od magii kości i odwiedza kolejne wyspy cesarstwa pragnąc raczej porozumieć się z ich mieszkańcami, aniżeli stawiając ich przed efektami dyktatu jednostki. Nie do końca poprawia to jednak sytuację - kolejne wyspy pogrążają się w oceanie...

Dodatkowo - jak już wspomniano - budzą się dawne artefakty złowrogich Alanga. Sytuacja rodzi mnóstwo wątpliwości także dlatego, że (równolegle) Lin i Jovis zyskują nowe moce. Czy to zasługa towarzyszących im Mephi'ego i Thrany? Kto to w końcu jest kim? Skąd grozi rzeczywiste, największe zagrożenie? I jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Nisong, pałająca rządzą zemsty dawna cesarzowa?

Stewart rozbudowuje zaczęte w pierwszym tomie wątki i znacząco je wzbogaca. Pozornie komplikuje to sprawę (i całą opowieść), a jednak zyskując nowe warstwy staje się ona tym bardziej interesująca. Walka o sprawiedliwość społeczną, konieczność obrony przed Alanga, dramatyczna niepewność względem tożsamości tychże Alanga, dodatkowy wątek w postaci rządzy zemsty ze strony dawnej cesarzowej - wszystko to wzajemnie się ze sobą na kartach powieści przenika i miesza, zwiększając dynamikę zdarzeń i całej narracji. Co ważne, nie ma w tym żadnego chaosu - książkę czyta się znakomicie!

"Córka Kości" i "Cesarzowa Kości" mają coś, co je zdecydowanie na tle innych książkowych premier wyróżnia: GŁĘBIĘ. I nie jest to tylko głębia pomysłu na kolejny fantastyczny świat i na sposób jego przedstawienia, lecz jest to głębia całościowej koncepcji autorki, dzięki której czytelnik czuje się rozerwany między tym, czy kibicować niekochanej córce, pozbawionemu ukochanej przemytnikowi, niewinnie uroczemu, magicznemu stworzeniu, czy walczącemu o kres cesarskiej tyranii ruchowi oporu; do wyboru, do koloru! Można jednak zrobić coś jeszcze lepszego i kibicować wszystkim tym wątkom naraz. Dzięki temu dowiemy się na koniec, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi - a zapewniam, że nikt, kto sięgnie po tę książkę, nie będzie w stanie uciec od żądzy poznania odpowiedzi na to najważniejsze ze wszystkich pytanie.

Fabryko - dziękuję!

#cesarzowakości #tonącecesarstwo #andreastewart #magiakości #fabrykasłów #cosnapolce #fantastyka #dobraksiazka #czytamksiazki #fantastyka #bookreview #bookstagram #bookstagrampolska #instabooks #instabookspoland

Kości zostały rzucone.

Być może pamiętacie - i macie we wdzięcznej pamięci - zeszłoroczną "Córkę Kości" Andrei Stewart. Jeśli tak, to pewnie sięgnięcie (a może już sięgnęliście?) po jej kontynuację, "Cesarzową Kości". Ja na pewno nie będę Was od tego zamiaru odwodził :...

Rozwiń

Zwiń

Turniej magów.

Czwarta część przygód magicznego wybrańca z blizną na czole zabierze nas raz jeszcze do Hogwartu, który w czwartym roku nauki Harry'ego zamieni się w arenę Turnieju Trójmagicznego - prastarych magicznych zawodów, które są tyleż prestiżowe, co niebezpieczne. "Harry Potter i Czara Ognia" to niezapomniana podróż w świat magii, którą przeżyjemy w pięknej oprawie graficznej zapewnionej przez Wydawcę w niepowtarzalnej edycji domów.

W tym roku w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart rozegra się Turniej Trzech Czarodziejów (zwany także Turniejem Trójmagicznym), na który przybędą uczniowie z Bułgarii i Francji. Zgodnie z prastarymi regułami w turnieju uczestniczyć ma trzech uczniów - reprezentantów każdej ze szkół, wybranych przez Czarę Ognia. Dziwnym zbiegiem okoliczności wybranych zostaje czterech... Co z tego wynika dla Harry'ego, jego przyjaciół i całego świata czarodziejów, dowiecie się z lektury 780 stron czwartego tomu Harry`ego Pottera!

Czwarta odsłona serii z całą pewnością jest zapowiedzią nadchodzącego w świecie czarodziejów mroku. Nieunikniony powrót Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać wstrząśnie fundamentami bezpieczeństwa wszystkich, którzy się do niego nie przyłączą... Tymczasem jednak więzy przyjaźni nabierają u naszych bohaterów coraz większej mocy, a trudne doświadczenia hartują ich ducha sprawiając, że chyba nigdy wcześniej nie byli oni tak zjednoczeni przeciw nadchodzącemu zagrożeniu.

Potter to ukochany czarodziej świata i nic nie wskazuje na to, aby w bliższej lub dalszej przyszłości ten stan rzeczy miał się zmienić. Omawiane jubileuszowe wydanie bardzo dobrze potwierdza tę tezę – czy byłby bowiem sens wznawiać coś, co nie cieszy się w dalszym ciągu niesamowitą popularnością? Samo wydanie jest naprawdę wyjątkowe. Media Rodzina przygotowało jego cztery wersje - każda w barwach innego z domów Hogwartu. Mamy więc edycję Gryffindor, Slytherin, Hufflepuff oraz Ravenclaw. Ja miałem przyjemność mieć w rękach edycję Gryffindor :) Wydanie jest fantastyczne: czerwone barwy (w tym brzegi kartek!), pełne detali godło, w środku zaś tradycyjne już w tej edycji ciekawostki (tym razem na temat Hargida oraz magicznych portretów Hogwartu). Całość jest na dodatek wspaniale zilustrowana.

Harry Potter to bez wątpienia seria, która odmieniła świat. Nie tylko świat książek i fantastyki, ale także realia całej popkultury. Ci z Was, którzy pamiętają wyczekiwanie na kolejne części serii i kolejki pod księgarniami w dniach premiery dobrze wiedzą, co mam na myśli. Potter do spółki z Rowling zaczarowali nas na zawsze - i czar ten trwa nieprzerwanie już od ponad dwudziestu lat!

Dla fanów Harry'ego to wydanie to absolutne MUST HAVE! A jeśli jakimś cudem jeszcze tej książki nie czytaliście i nie wiecie kim jest Harry Potter (abstrakcja, ale wszystko jest możliwe - również to, że ktoś tego gościa nie zna)... to macie świetną okazję aby te braki nadrobić :)

Gorąco polecam!

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

#HarryPotteriCzaraOgnia #edycjadomów #HarryPotter #JKRowling #Magia #MediaRodzina #Hogwart #Gryffindor #cosnapolce #dobraksiazka #czytamksiazki #bookstagram #bookstagrampolska #recommendedbooks #instabooks #instabookspoland

Turniej magów.

Czwarta część przygód magicznego wybrańca z blizną na czole zabierze nas raz jeszcze do Hogwartu, który w czwartym roku nauki Harry'ego zamieni się w arenę Turnieju Trójmagicznego - prastarych magicznych zawodów, które są tyleż prestiżowe, co niebezpieczne. "Harry Pott...

Rozwiń

Zwiń